Hormone Shower

Hormonların insan üstündeki etkisi, kalibresiz duşlara benziyor galiba. Bazen mutluluk hormonları öyle bir salgılanıyor ki etraftaki sıkıntılar bile insanın canını sıkamıyor; tam istediğin sıcaklık ve tazyikte akan duş gibi. Sonra bir an geliyor, sıcak su kesiliyor ve buz gibi sular baştan aşağı iniyor. Veya öyle bir moda giriyor ki insan, yataktan kalktığın an, o güne lanet ediyorsun. Her gün olan şeyler can sıkmaya başlıyor.

2-3 hafta öncesine kadar soğuk duşta, sike sike banyo yapıyordum, ne yalan söliim. Işten, evden bi bıkkınlığım vardı; verimsiz iş günlerinin ardından eve gelip Playstation oynayarak günün bitmesini bekliyordum. Bu aralar verdiğim en iyi karar ise Barselona'ya gitmemiz oldu K. ile heralde. Bir gittik, hem oradayken, hem de dönüşte, şahane kıvamda bir hormon duşunun altındayım. Üretkenim, sevgi doluyum, keyifliyim. Aylardır bekleyen çalışma odasını acayip yola koydum, çok güzel oldu. Kitap okuyorum, müzik dinliyorum ve hepsini süper bir keyifle yapıyorum. 100 Years of Solitude'u okuyorum, içim coşkuyla doluyor (hayır, şu ana kadar okumamıştım; evet, biliyorum zaten mükemmel bir kitap olduğunu). Bir yandan yeni albümler aldım Barselona'dan, onları dinliyorum. Arcade Fire'ın yeni albümü Suburbs hakkaten çok iyi, klasikler arasına gireceği belli. Zaten bizim zamanımızdan geleceğe hangi müzikler kalacak deseler aklıma ilk Arcade Fire ile Franz Ferdinand geliyor. Sonra Blur'un Parklife'ını aldım. Sene 1994, Blur Parklife'ı, Oasis Definitely Maybe'yi bir ay ara ile yayınlıyor. Keyfe bak!

Ayrıca yarın akşam uzaklara gidiyoruz K. ile. 5 gün kafa dinlemeye, hiç bir şey yapmamaya, cennete gidiyoruz. Cumartesi gecesi Dubai yerel saat ile 1-3am arası bir aktarmamız var ve Luftansa ile Amerika'ya uçarken Frankfurt'ta aktarma yaptığımız günlerden beri hiç yapmamıştım (sonradan düşündüm de yalan, Havana'ya giderken Paris'te aktarma yaptık) ve itiraf ediyorum biraz tırsıyorum uyuyakalırsak diye.

Bir yandan da Eurosport Türkiye'nin websitesinde motorsporları editörü oldum, onu da çok seviyorum ve mutluyum. Ayrıca ilk defa TRT'ye gittim Formula 1 canlı yayını için. Minör bir rolüm vardı ama düzgün konuştum benim tutuk standartlarıma göre. Hatta Okay Karacan yayından sonra geldi dediklerim hakkında tebrik etti. Ben dedim beylik laflarıdır, öylesine demiştir diye ama dün bir baktım kendi köşe yazısında benim dediklerimi yazmış. Şaşırdım sevindim. Bakarsınız seneye ana konuklardan biri olurum.

Yani kısaca;

I'm loving my Boba Fetts,

I'm loving the White Riot,

I'm loving MD,

I'm loving Parklife and Definitely Maybe,

I'm loving the vinyls,

I'm loving everything!

A Si!

Bol yoğurtlu domatesli pilav olmaktan sıyrılıp lapa kıvamına gelen hayatıma bir şok terapi uygulama zamanı gelmişti geçen hafta Barselona'ya gitme kararı verdiğimizde. Son derece refleksif (K: 4 gün tatilim varmış, RD: O zaman Barselonaya gidelim) başlayan tatilimiz, ne kadar da iyi geldi, 29 harfle anlatamam.

Hayatımın en mükemmel 6 ayını geçirdiğim, çok kalıcı dostluklar edindiğim Barselona, aslında bir süredir çok puştluk yapıyor bana. Halihazırda orada olan yakın arkadaşlarım dışında, Istanbul'daki arkadaşlarımı da kendine çekiyor. O yüzden Istanbul'da artık kimseyi görmüyorum, arkadaşlarımı görmeye Barselona'ya gidiyorum. Böyle de güzeliz işte!

Şahane yemekleri 20 €'ya ye, sokaklarında muhabbete doy, insanların güleryüzü ile kendine gel, FNAC'ı soy, aradığın ayakkabıyı bul, ailemizin yeni fertlerine Ali Baba'nın çiftliğini söyle, televizyonu balkona taşıyıp maç izle, amelesi olmayan DJ performanslarına git, kuru sulu takıl; herşeyi yaptık. En en özetle insan olmayı tekrar hatırladık.

Sonra Taksim'de bombalar, bozuk kombi, cimri ev sahibi, işte tartışanlar, zam gelmiş jetonlar, tıklım tıkış metrolar... Televizyonlarınızın kontrast ayarıyla oynamayın. Iki haftaya bir getaway daha var neyse ki. Madem hayatı tatiller için yaşıyoruz, biraz early works Franz Ferdinand ile bitirelim:

It's always better on holiday

So much better on holiday

That's why we only work when

We need the money!