Bomba gibi bir hafta geçirdim GATA'da. Bol renkli, enteresan insanlarla 8 kişilik bir koğuşta. Bir yandan da Nick Hornby'nin efsanevi Fever Pitch'ini okudum sonunda. Seneye yine gidip bir sene kalacağım, sonrasını göreceğiz.
Asker kafası enteresan, mantık zaten yok onu biliyorduk ama bu kadar mı olur. Tavana ışık koymuşun ama "Tasarruf için iptal edilmiştir" yazıp iptal ediyorsun.
Karşı yatağıma bir er yattı bir kaç gün sonra. Çivi yutmuş, röntgeni aşağıda. Temizlik yaparken yanlışlıkla yuttuğu çivi, 2 aydır içinde. Bekle çıkar demişler. 2 ay sonra çıkmayınca GATA'ya gelmiş, açıp alacaklardı. Bugün gittim, cuma günü kendi kendine çıkmış. Nereden nasıl çıktığını tahmin ediyorum, sorup boka sarmadım muhabbeti. Aşağıda, omurlar arasındaki yatay çizgi de çivi.
Bir de eğitimde yanlışlıkla vurulmuş bir asker getirdiler. Onun fotoğrafını çekmedim. Acilen ameliyata yatırıyorlardı. Ailesini düşündüm, Istanbul'da yapıyor askerliğini diye içleri rahattır evlerinde. Çok yazık. Bir de odamızda televizyon vardı, bütün gün Kral TV açık. Haber zamanı gelince haberler açılıyor, ya Kürt açılımı ya da şehit haberleri. Evde dinlerken vah vah deyip geçiyorsun belki, ya da zaplıyorsun. Ama orada, askerlerle beraber izlerken, olayın psikolojisi çok daha farklı. Kendileri "acaba bir gün biz de böyle haberlere çıkacak mıyız ve birileri GATA'da bunu bizim şimdi yaptığımız gibi izleyecekler mi?" diyorlar mıdır? Ben onlar için dedim içimden.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder