K., uzunca bir süredir internet bağımlısı olduğumdan şüpheleniyor. Haklı olma ihtimali var. Ama sorun şu; bağımlı olsam bile internetin kendisine değil bu. Burada hayatın başka hiç bir yerinde olmadığı kadar dinamik ve çok bilgi var. Devamlı yenileri geliyor. Ben de içimdeki sıkılganlığı, durağanlığı sevmeyen kısmımı ancak bu kadar hızlı ve akışkan bir mecrada giderebiliyorum. O yüzden internete bu kadar meraklıyım galiba. Neysssaa...
Bir de şöyle bir şey var. Az önce uzun süredir görmediğim bir arkadaşımı gördüm işten dönerken. Vedalaşırken konuşalım dedik ama sonradan düşündüm, eğer bir blogu, bir twitter'ı varsa konuşmamıza gerek yok. Tek yönlü iletişimle (ki bu iki sayfada da öyle yapılıyor) gayet de o insanın neler yaptığını öğrenebiliyorum. Ve görüştüğümüzde, yani karşılıklı interaksiyona geçtiğimizde, onunla, sanki aradaki zamanda konuşuyormuşuz gibi muhabbete girebiliyorum.
Hatta bu olayı hiç tanımadığım, sadece blogunu okuduğum, twitter'dan takip ettiğim insanlara da yapabiliyorum. Yani aslında hiç tanımadığım birini arkadaş gibi hissedip, hayatında günlük olarak neler yaptığını bilebiliyor, başına gelenlere karşı hislerini anlayabiliyorum. Yüzyüze hiç karşılaşmamamıza rağmen.
Eskiden bir MSN paylaşılırdı, ama orada da karşılıklı konuşma vardı. Facebook ise tam bir ara katman oldu. Hem karşılıklı konuşma var, hem kendin çalıp kendin oynama. Twitter ve bloglar, her ne kadar okuyanlar public bir reaksiyon verebiliyor olsalar da, aslen tek taraflı bir iletişim.
Bir de tam tersi bakmak lazım. Ben, ve siz, ve etrafınızdaki bir sürü kişi, aslında hayatını, okeyde bitenin elini göstermesi gibi açıveriyor. Yani bir şekilde 1984'ümüzü kendimiz yaratıyoruz, hepimiz Big Brother'ın parçası oluyoruz, hayatımıza kamera koyup BBG'mizi oluşturuyoruz.
Bunu günlük bir şekilde yaşamış olsam da, bu context'e koyunca garip geldi. Vay be!
Not: Kafam güzel değil, cidden. Böyle naif modlara girmez misiniz siz de?
Pazarı Trabzonspor maçı sebebiyatıyla pas geçince pazartesiye gelmiş bulunduk. Eden is West, bir Costa Gavras filmi. Bir kaçak mültecinin Yunanistan'dan Paris'e yolculuğu. Mülteci Elias kadar, yoldaki insanların portresi de çok etkileyiciydi, hatta bence film tamamen bir portre filmiydi. Bir bakıma Robert Frank'in The Americans'da yaptığı yolculuğu hatırlattı bana, biraz daha karikatürize bir şekilde. Ama o kadar ayakları yere basan film, nasıl sonunda koptu gitti anlamadım. Vaktim olunca biraz bakıcam internetten ona da, hala karışığım filmin sonu hakkında.
Eden is West'ten sonra Cheri vardı. Belki Cheri de Moon'un düştüğü tuzağa düştü benim aklımda. Moon, nasıl 2001 Space Odysey ile aynı ipte cambazlık yaptığı için tutunamadıysa Cheri de Emile Zola'nın çok sevdiğim Nana'sıyla aynı ipteydi. Ve başarısızdı. Michelle Pfeiffer'ın oynadığı karakter Nunu, kitabın o karakteri Nana. Nana'nın yardımcısı Rose, Nunu'nun yardımcısı da Rose. Genç sevgili, hayat kadının hem anne hem sevgili gibi hissetmesi. Bunun çok daha iyisinin kitabını okudum dedim filmde. Ayrıca kötü oyunculuk ve fazla Amerikanlık olunca ciddi sıçtı film gözümden. Geç.
Salı, yine çok beklediğimiz bir film olan Capitalism: A Love Story ile başladı. Michael Moore, gittikçe inanılırlığını yitiriyor, hem benim hem de konuştuğum herkesin gözünde. Evet Bush ve cumhuriyetçileri seven çok yok kendilerinden başka, ama filmin özellikle Obama öncesi dönemi neredeyse tamamen duygu sömürüsüydü. Olaylar mizansen gibiydi. Tamam Michael Moore, taaaa RATM'nin Sleep Now in the Fire klibini yönettiğinden beri taraftı zaten. Ama taraf olmakla subjektif olmak arasındaki çizgiyi geçiyor yavaştan. Bir de Naomi Klein'ın Shock Doctrine'indeki herşeye inanmadıysam, bu filmde de hemen hemen aynı noktalara inanmadım. Zaten söylemleri de çok benzer ve herşey anlattıkları gibi gelmiyor. Ama burada uzun uzun onu konuşacak değilim.
Sonra Bright Star. Yine olmamış bir film sana. Şair John Keats'ın biyografik öyküsü. Belki de o kadar şiir bilmediğimden, karakterin kendisiyle çok alakalı olmadığımdan beni çok çekmedi, çok ağır girmicem o yüzden. Iki şey böyle düşünmeye itti beni. Yanımızda bir sürü insan ağladı ama K. da ben de hiç duygulanmadık bile. Bir de aynı yavaşlıktaki Gus Van Sant'ın Kurt Cobain'in son günlerini anlattığı Last Days'ini sevmiştim. O yüzden çok üstüne gitmeyeceğim ama tatmin olmuş çıkmadım.
Dün de Valhalla Rising. Işte festival filmi. Uzun, az diyaloglu, zor sahneli, anlaşılmaz. Bi bok anlamasam da bazen özlüyorum bu tür filmleri. Bir psikopatın tahminen MS 100 veya MS 200 yıllarında Ingiltere'den başlayan öyküsü. Enteresandı ama filmde o kadar çok symbolism vardı ki (ve ben neyi sembolize ettiklerini bilmiyodum) bir bok anlamadım. Ona da internetten bakmam lazım. Filmi anlamayacağımı daha en başında anlamıştım, o yüzden anlamaya çok da kasmadım ve keyif aldım. Google yapar neymiş anlarım, merak edene anlatırım.
Sonra çocukluğun anlam gerektirmeyen uğraşlarından biri, kumu kazıp su bulmak. Yuvamızın kumlarının altı siyahtı, biz de petrol bulduk diye sevinirdik.
